“२००० पर्यटक… आणि एकही सुरक्षा रक्षक नाही!

सुरक्षा व्यवस्थेची विफलता: २,००० पर्यटक आणि एकही सुरक्षा कर्मचारी – हे विनोद नव्हे, तर वास्तव आहे

एका ठिकाणी 2,000 पर्यटक… आणि एकही सुरक्षा कर्मचारी तिथे उपस्थित नव्हता.

हे वाचून क्षणभर कोणालाही वाटेल की, “हा एखादा विनोद असेल!”

पण हे विनोद नाही. ही गंभीर सुरक्षेतील चूक आहे. आणि ही चूक केवळ निष्काळजीपणाची नाही, तर देशाच्या अंतर्गत सुरक्षेवरच उठलेलं एक मोठं प्रश्नचिन्ह आहे.

सुरक्षेच्या प्राथमिक बाबींकडे दुर्लक्ष का?

जिथे हजारो नागरिक आणि पर्यटक एकत्र येतात, तिथे मुलभूत सुरक्षा उपाययोजना करणं ही प्राथमिक शहाणपणाची गोष्ट असते. यासाठी कोणताही सल्ला, आदेश किंवा धोरणाची गरज लागत नाही.

पण हीच शहाणपणाची गोष्ट इथे पायदळी तुडवली गेली. हा प्रकार घडलाय अशा भागात, जो संवेदनशील मानला जातो. अशा ठिकाणी सुरक्षा यंत्रणेची सतत उपस्थिती आणि जागरूकता ही अत्यंत आवश्यक बाब आहे.

तीन गंभीर प्रश्न उपस्थित होतात:

• इतक्या मोठ्या गर्दीत सुरक्षा व्यवस्था का नव्हती?
• कोणत्या आदेशावरून किंवा निष्काळजीपणामुळे ही दुर्लक्षता झाली?
• सत्य मांडणाऱ्यांवरच गंडांतर का येतंय?

या प्रश्नांची उत्तरं शोधणं ही फक्त माध्यमांचीच नव्हे, तर प्रत्येक सजग नागरिकाची जबाबदारी आहे.

सुरक्षा यंत्रणांतील अशा चुका कधीतरी घडणं हे एखाद्या अपवादाने समजलं जाऊ शकतं. पण ती चूक लपवली गेली, की तिचं गांभीर्य आणखी वाढतं. कारण चूक लपवणं म्हणजे ती पुन्हा घडू देणं.

प्रशासनाचा निष्क्रियपणा आणि सामान्यांचा जीव धोक्यात या घटनेतून जे चित्र समोर आलंय, ते धक्कादायक आहे:

एकीकडे जवानांचे बलिदान, शहीदांचे अश्रू,

दुसरीकडे प्रशासनाचा निष्काळजीपणा, हलगर्जीपणा,

आणि वरून आदेश येईपर्यंत काहीही न करणं.

हे चित्र पाहून मन सुन्न होतं. एका बाजूला देशासाठी प्राण गमावणारे जवान, आणि दुसऱ्या बाजूला सत्ताधाऱ्यांच्या निष्क्रियतेमुळे सामान्य नागरिकांचा जीव धोक्यात.

सुरक्षेची जबाबदारी कोणाची?

जेव्हा अशा ठिकाणी कोणतीही सुरक्षा यंत्रणा कार्यरत नसते, तेव्हा ती फक्त एका अधिकाऱ्याची नाही, तर संपूर्ण यंत्रणेची collective failure ठरते. कुणाच्या आदेशावरून, किंवा कुठल्या चुकीच्या निर्णयामुळे सुरक्षा व्यवस्थेची अनुपस्थिती होती, हे शोधणं आणि ते जबाबदारीने स्वीकारणं अत्यंत आवश्यक आहे.

जनतेने सजग होणं आवश्यक आहे

जेव्हा माध्यमं आणि व्यवस्था दोघंही अपयशी ठरतात, तेव्हा सामान्य जनतेनेच आपली जागरूकता वाढवणं गरजेचं आहे.

आज जर आपण डोळे झाकले, तर उद्या आपल्यावरच ही घटना घडू शकते.

प्रश्न विचारणं, आवाज उठवणं, आणि उत्तरं मागणं – हेच आता प्रत्येक नागरिकाचं कर्तव्य आहे.

संपूर्ण व्यवस्थेचा आढावा घेण्याची वेळ आली आहे

आता ही केवळ चूक नव्हे, तर प्रणालीगत अपयश आहे.

जेव्हा हजारो लोक एका ठिकाणी उपस्थित असतात, आणि सुरक्षा व्यवस्था गायब असते, तेव्हा ती दुर्दैवाची बाब नाही – तर प्रशासकीय दुर्लक्ष आहे.

यावर तपास, जबाबदारी आणि बदल ही तातडीने हवीत.

निष्कर्ष: आता वेळ आली आहे प्रश्न विचारण्याची

ही घटना आपल्या डोळ्यांत झणझणीत अंजन घालणारी आहे.

सुरक्षा व्यवस्थेची बेजबाबदारी, पत्रकारितेचं मौन आणि जनतेचा जीव धोक्यात – हे एकत्रित चित्र खूप काही सांगून जातं.

आता प्रश्न विचारणं, उत्तरं मागणं आणि व्यवस्था जबाबदार ठरवणं ही काळाची गरज आहे.

आपण आवाज उठवला नाही, तर उद्या तो आवाज आपल्यासाठीच बंद होईल.